پیرمردی صبح زود از خانه اش خارج شد. در راه با یک ماشین تصادف کرد و آسیب دید. عابرانی که رد می‌شدند به سرعت او را به اولین درمانگاه رساندند.
پرستاران ابتدا زخمهای پیرمرد را پانسمان کردند. سپس به او گفتند: “باید ازشما عکسبرداری بشود تا جائی از بدنت آسیب و شکستگی ندیده باشد.

پیرمرد غمگین شد، گفت عجله دارد و نیازی به عکسبرداری نیست.
پرستاران از او دلیل عجله اش را پرسیدند.زنم در خانه سالمندان است. هر صبح آنجا می‌روم و صبحانه را با او می‌خورم. نمی‌خواهم دیر شود!
پرستاری به او گفت: خودمان به او خبر می‌دهیم. پیرمرد با اندوه گفت: خیلی متأسفم. او آلزایمر دارد. چیزی را متوجه نخواهد شد! حتی مرا هم نمی‌شناسد!
پرستار با حیرت گفت: وقتی که نمی‌داند شما چه کسی هستید، چرا هر روز صبح برای صرف صبحانه پیش او می‌روید؟
پیرمرد با صدایی گرفته، به آرامی گفت:
اما من که می‌دانم او چه کسی است

می دونید مشکل ما آدم هایی که کمی تا اندکی ادعای فهمیدن مون می شه چیه؟ اینه که همیشه یه وقت هایی هست که دل مون می گیره و بد جوری هم می گیره ، می ریم تو مود افسردگی و دپرسی و خودمون خودمون رو له می کنیم ، معمولن هم دلیلش فقط برای خودمون قابل هضمه ، این جور وقت ها ، اوقاتی که آدم دلش واقعن می گیره ، واقعن دپرس می شه و واقعن حوصله ی هیچ کسی رو نداره و هیچ چیزی هم نمی تونه آرومش کنه ، یه دوست خوب (از جنس مخالف البته ) می تونه خیلی به آدم کمک کنه ، یکی که همیشه به فکرت باشه و نگرانت باشه و وقتی دلگیری و ناراحتیت رو می بینه باهات حرف نزنه ، ازت چیزی نپرسه ، فقط بغلت کنه ، نوازشت کنه و توی گوشت حرف های خوب زمزمه کنه ...اون وقت تو هم به وقتش همین کارو براش بکنی...دوستش داشته باشی و دوستت داشته باشه ...مگه عشق غیر از اینه ، بالاخره عشق هم باید از یه جایی شروع بشه ، چرا برای یک بار هم که شده عشق با دلتنگی و افسردگی و یه گریه ی آروم شروع نشه ، چرا برای یک بار هم که شده وقتی داریم برای یه نفر از دلتنگی هامون می گیم و اون هم ما رو می فهمه ، عشق شروع نشه ... دوست داشتن اون قدر ها هم چیز پیچیده ای نیست...بیاین همدیگه رو دوست داشته باشیم... .
پی نوشت : عکس بالایی رو خیلی دوست دارم ، عاشق این جوری توی هم گم شدن و این جوری به آغوش کشیدنم... .
پی نوشت بی ربط : یک دانه تیشرت گرفتم ، قرمز جیغ !!! یک نفر بیاید ما را جمع کند ! آخر عمری همین مان مانده بود که تیشرت قرمز هم تن مان کنیم ، آن هم قرمز جیغ !

این روزها...
دیواری نیست
که بر روی آن تکیه زد
هیچ سقفی نیست
تا در زیر آن
گلهای قاصدک را
نقاشی کرد،
در کوچه و خیابان شهر
دیگر درختی ?